İçimize kocaman gölgeler sinmiş. 

​

En uzun filmler, en kısa uykular. günlük vaka sayıları , olasılıklar, tedbirler , balkon kutlamaları.

​

İşte güneşi göz kapaklarımda hissediyorum. 

​

Otobüse yetişmeliyim. Dışarıda kimse kimseyi görmüyor, kimse kimseyi tanımıyor.  

​

İşte kuşlar... Nihayet özgürce uçan kuşlar.

​

Yol boyunca dünyanın göremediğim güzelliklerini geçiriyorum aklımdan. Buz gibi akan dereler, açan papatyalar, nazlı yağmurlar var bir yerlerde. Bahara dönmüştür dünya  yüzünü. Seviniyorum.

​

Şimdilik göremiyorum , ama çok yakında diyor,  hemen avunuyorum. 

 

Avunup yoluma devam ediyorum yoldaşsız. Şimdilik.

​

Virüsle tanışmış işyerimde klavyemi, masamı dezenfekte ediyorum.

​

Çalışıyorum çalışıyorum çalışıyorum... Gölgenin içindeyim, böylelikle gölgeyi unutuyorum. 

​

Güneş çoktan batmış. Eve dönüyorum. 

​

Yine ayak sesim dalga sesine dönüşüyor,  

​

açık yerler olmalı, alışveriş yapmalıyım.

​

Ceketimi, ayakkabılarımı balkona çıkarıyorum. Alışveriş çantası, poşetler, paketler...

​

Bedenim de bugün virüsle tanıştı mı? Evde öyleymiş gibi davranmalıyım. Bazen buna kendimde inanıyorum. İnzivaya çekilir gibi odama gidiyorum. 

​

Dokunmak isteyip dokunamadıklarımla konuşuyorum içimden.

Gözlerimi sımsıkı yumuyorum.

​

Boğazım ağrıyor sanki

​

ve uyuyorum,

 

unutuyorum.

​

​

​

Editör: Neriman Polat