SAATLER GÖZÜMDE BÜYÜYOR

Pandemi sürecinde zaman akmamaya başladı. Saatler gözümde büyüdü, günlerse hiç geçmiyor. Gözüm hep saatlerde; sanki saatler hep duruyor. Zamanın subjektif bir şey olduğunu tekrar keşfettim. Zamanın geçmesi için bir yığın boş iş yapıyorum. Temizlik, hijyen gibi konulardaki çabalarımın süresini iyice uzattım. Dişlerimi dakikalarca fırçalıyorum. Ellerim yıkanmaktan tahriş oldu. Eşim “amigurumi” diye bir el sanatına merak saldı, hep onu yapıyor. Ev amiguruminin yapıldığı yün, elyaf gibi malzemelerle doldu. Bu işten tek mutlu olan kedilerimiz. Devamlı evde, bizimle olmaktan çok mutlular. Olan biten onları bizim kadar ilgilendirmiyor zaten. Bir kedi ya da onun gibi birşey olsaydım daha mı iyi olurdu acaba diye düşünüyorum.